Voor Dawson's jaarlijkse teambuilding wilden we meer dan alleen een dag vrijaf - we zochten ervaringen die ons team dichter bij elkaar zouden brengen en tegelijkertijd creativiteit en vreugde zouden opwekken. Dit jaar vonden we precies dat in een weekend vol handgemaakte pottenbakkerij, adrenaline-pompen avonturen en serene momenten te midden van de natuur. Uiteindelijk ging het niet alleen om de activiteiten; het ging om het herontdekken van de kracht van ons team - en hoe die kracht zich vertaalt in betere service voor onze klanten.
Onze reis begon in een gezellige werkplaats in een heuvelachtig dorp, waar rijen kleiblokken en pottenbakkerswielen stonden te wachten. De missie? Onze eigen paarse kleibekers maken, een traditioneel keramiek dat bekend staat om zijn poreuze textuur en het vermogen om de smaak van thee te versterken. Terwijl we schorten aantrokken en ons rond de werktafels verzamelden, smolt de aanvankelijke onhandigheid van amateurs die met klei omgingen snel weg in gelach. De meester-pottenbakker demonstreerde de basis: de klei centreren op het wiel, zachtjes drukken om de basis te vormen en de zijkanten omhoog trekken om de beker te vormen. Maar theorie en praktijk bleken werelden van elkaar verwijderd.
De beker van een collega stortte in tot een scheve klodder; de oor van een ander liet halverwege het maken los. Maar in plaats van frustratie was er samenwerking. De ontwerper, die nog nooit klei had aangeraakt, gebruikte haar oog voor symmetrie om het verkoopteam te helpen hun beker vormen te verfijnen. De ingenieurs, met hun gevoel voor precisie, deelden tips over het balanceren van de rand zodat de bekers stabiel zouden staan. Zelfs de CEO, die zich meestal op spreadsheets concentreerde, deed mee en toonde trots zijn 'rustieke' creatie - een beker met opzettelijk ongelijke randen die hij uitriep tot 'een meesterwerk van imperfectie'. Tegen de middag hielden we allemaal een unieke paarse kleibeker vast, besmeurd met vingerafdrukken en imperfect op de beste manier. Dit waren niet zomaar mokken; het waren tastbare herinneringen aan hoe we floreren als we elkaar steunen.
Dag twee begon met een vroege ochtendrit naar de riviervallei, waar ons volgende avontuur wachtte. Gekleed in reddingsvesten en gewapend met waterdichte telefoons, stapelden we ons in opblaasbare vlotten, zes per boot. De aanvankelijke kalmte van de rivier loog over de opwinding die eraan zat te komen. Toen we de eerste stroomversnelling bereikten, vermengden kreten van verbazing zich met gelach toen vlotten ronddraaiden, water over de zijkanten spatte en iemands peddel stroomafwaarts dreef (snel teruggehaald door een team in de buurt). Wat de ervaring onvergetelijk maakte, was niet de sensatie van de stroomversnellingen - het was het teamwork. Wanneer een vlot vast kwam te zitten op een rots, haastte iedereen zich om het vrij te duwen. Toen de hoed van een collega afwaaide, boog een ander zich voorover om hem halverwege de stroom te pakken. We leerden communiceren zonder te schreeuwen, elkaars bewegingen te anticiperen en kleine overwinningen te vieren - een soepele passage door een smal kanaal, een goed getimede peddelslag - zoals we op kantoor doen bij het behalen van een projectmijlpaal.
Na het rivieravontuur ruilden we natte vlotten in voor wandelschoenen en waagden we ons in een uitgestrekt bos van torenhoge bamboestengels die zachtjes in de wind bewogen. Zonlicht filterde door de dichte luifel en wierp gevlekte schaduwen op het pad terwijl we rondzwierven. De gesprekken hier waren langzamer, meer reflectief. De marketingstagiaire deelde haar dromen om een duurzaamheidscampagne te lanceren; de IT-specialist vertelde over zijn passie voor wandelen. We stopten om groepsfoto's te maken, armen om elkaars schouders, met bamboestengels die achter ons omhoog reikten. In die vredige omgeving was het gemakkelijk om verder te kijken dan functietitels en deadlines. We waren gewoon mensen, verbonden door een gedeelde reis.
Tegen de avond, toen we ons verzamelden voor een laatste diner, was de stemming elektrisch. We wisselden verhalen uit over het weekend - de grappigste pottenbakkersfouten, de wildste riviermomenten, de stille schoonheid van het bamboebos. Een collega vatte het samen: 'Ik heb het gevoel dat ik iedereen nu beter ken. Niet alleen wat ze op hun werk doen, maar hoe ze denken, hoe ze lachen, hoe ze helpen.'
Dat is de magie van teambuilding bij Dawson. Het gaat niet om geforceerde binding; het gaat om het creëren van ruimtes waar we onszelf kunnen zijn, op elkaar kunnen vertrouwen en onthouden waarom we samenwerken. Wanneer we samen pottenbakken, leren we elkaars unieke vaardigheden te waarderen. Wanneer we uitdagingen als een team aangaan, versterken we ons vermogen om ons aan te passen en samen te werken onder druk. Wanneer we door de natuur zwerven, herstellen we de vreugde van gedeelde ervaringen.
En dit is het: deze lessen blijven niet in de werkplaats of bij de rivier. Ze komen met ons terug naar kantoor. Ze maken ons betere luisteraars tijdens telefoongesprekken met klanten, creatievere probleemoplossers wanneer er uitdagingen ontstaan en meer toegewijd om die extra mijl te gaan. Want wanneer een team elkaar vertrouwt, wanneer ze het leuk vinden om samen te werken en wanneer ze een gevoel van doel delen, straalt die energie naar buiten - rechtstreeks naar de klanten die we met trots bedienen.
Voor Dawson was dit weekend niet zomaar een retraite. Het was een investering - in ons team, in onze cultuur en in de belofte dat we altijd ons beste zelf zullen meebrengen naar elk project, elk partnerschap en elke klant met wie we het geluk hebben om samen te werken. Op het volgende avontuur, zowel op kantoor als daarbuiten.
